Teaser 4

Σ.Σ.: Μετά από ένα χρόνο είπα να το συνεχίσω.. Για να δούμε τι θα γίνει και εδώ.. -Irene xoxo 

teaser 

4.

Μία μικρή κραυγή έκπληξης ξέφυγε από τα χείλη μου.

"Dave!" αναφώνισα.

"Θα σε πείραζε να μοιραστούμε αυτό το ταξί;" το χαμόγελο δεν έφυγε από τα χείλη του.

"Φυσικά- Θέλω να πω.. όχι!" γέλασα αμήχανα και κοίταξα το πάτωμα. Τι έχω πάθει; Δεν ήμουν ποτέ ο τύπος της κοπέλας που είχε πολλούς εραστές, προτιμούσα να μένω μέσα και για αυτό ήθελα να πιάσω δουλειά στο ραδιόφωνο, για να μην προβάλλομαι. Μπορούσα να καταλάβω ξεκάθαρα πως ο Dave με ήθελε, είχε κάνει και προσπάθειες στο παρελθόν να βγούμε αλλά τον απέρριψα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

"Όχι, δεν θέλεις ή όχι δεν θα σε πείραζε;" τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Ορίστε μία καλή ευκαιρία, είπα στον εαυτό μου. Πόσο μπορεί να με βλάψει ένα άκακο φλερτ; Στην τελική ελεύθερη κοπέλα είμαι. Σώπασα για μερικά δευτερόλεπτα πριν απαντήσω.

"Όχι.. δε θα με πείραζε.. Εξάλλου, λιγότερα έξοδα!" γέλασα πάλι αμήχανα αν και μου ερχόταν να ξεράσω. Για κάποιο λόγο, το άγχος μου χτυπούσε κόκκινο ξέροντας πως αυτό είναι λάθος.
Μου άνοιξε ευγενικά την πόρτα και μπήκα μέσα.

"Σχόλασες νωρίτερα;" ρώτησα σχεδόν αδιάφορα, προσπαθούσα να είμαι φιλική.

"Ναι, θα κλείσει το μαγαζί ο Mark σήμερα." απάντησε κουρασμένα.

Μόλις το ταξί έστριψε, έριξα μία φευγαλέα ματιά στην είσοδο του μπαρ.

Εκεί, τον είδα. Στεκόταν έξω από την πόρτα και τα μάτια του ακολουθούσαν το ταξί. Αν και ήταν αρκετά μακριά για να είμαι σίγουρη, διέκρινα θυμό στο πρόσωπο του. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω... Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, εκείνος χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο, αφήνοντας με μπερδεμένη.

Κεφάλαιο 4ο: You Are The One.

Σημείωμα συγγραφέα: Λίγο καθυστερημένο αλλά δε με νοιάζει είναι μεγάλο αν ακούσω παράπονα θα σας κυνηγήσω με έναν αστερία.Ελπίζω να σας αρέσει! Αν μπορείτε αφήστε μου reviews με ιδέες και γνώμες! Ευχαριστώ και πάλι που το διαβάζετε! Καλή ανάγνωση!  ΧΟΧΟ 

you are the one

Η νύχτα πέρασε και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα αν τον είχα ονειρευτεί μέχρι ο Daniel  να μου επιβεβαιώσει την επίσκεψη του. Του είπα πως ο κύριος είναι ο αδερφός του θείου Shannon και έψαχνε τον Shannon για να του δώσει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια του μικρού.. Έτσι κι αλλιώς δε θα καταλάβαινε.

 Τι στο καλό μπορεί να ήθελε τόσο αργά το βράδυ;

Οι σκέψεις γύριζαν αδιάκοπα στο μυαλό μου, σενάρια που φανταζόμουν και όλα κατέληγαν με εμένα και εκείνον ξανά μαζί. Λάθος, λάθος, λάθος.

Δεν  θα έπρεπε να σκέφτομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Όχι για εκείνον. Το να τον ξεπεράσω –όχι πως το έκανα- ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Βασικά, ο ποιο σωστός όρος είναι, να μάθω να ζω χωρίς την παρουσία του. Ακόμα μου είναι δύσκολο και πολλές φορές η σκέψη να γύρναγα πίσω ήταν αρκετά δελεαστική. Αλλά, ήξερα πως δεν ήμουν και ο πιο ευπρόσδεκτος άνθρωπος στο Los Angeles.

Το τηλέφωνο χτύπησε.

«Παρακαλώ;» είχα αγχωθεί τόσο που δεν κοίταξα ούτε τον αριθμό.

«Ellie; Ο Shannon είμαι.» η μπάσα φωνή του με ηρέμησε κατά κάποιο τρόπο.

«Έλα, πως είσαι;»

«Καλά.. Εσύ;» μπορούσα να ακούσω τον τόνο αμφιβολίας του. Τι μπορεί να γνώριζε;

«Καλά, είμαι. Εδώ ήρεμα. Μιας και πήρες θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι…»

«Πες μου.»

«Θα μπορούσες να κρατήσεις τον Daniel για λίγες ώρες; Έχω λίγη δουλειά στον υπολογιστή και ο μικρός δε λέει να με αφήσει σε ησυχία!» είπα ψέματα όσο καλύτερα μπορούσα..

«Εμμ.. Ναι, γιατί όχι; Τι ώρα θέλεις να περάσω να τον πάρω;»

«Σε μία ώρα είναι καλά; Για να τον ετοιμάσω.. Και μετά θα περάσω να τον πάρω από το σπίτι σου.»  Θεέ μου, έχει καταλάβει τα πάντα.!

«Οκ. Σε μία ώρα θα είμαι εκεί. Θα τα πούμε από κοντά! Ετοίμασε καφέ.»

«Εντάξει, ευχαριστώ πολύ Shanimal!» η φωνή μου σχεδόν έτρεμε.

Τα δάχτυλα μου έτρεμαν. Πέταξα το κινητό μου σε μία γωνία του καναπέ και κάλυψα με τα δάχτυλα μου το πρόσωπο μου. Πρέπει να συναντηθώ σήμερα με τον Jared. Να το τελειώσω μία και καλή. 

Όσο συνεχίζεται όλο αυτό, βασανίζομαι.

Κοίταξα το ρολόι, πήρα μία βαθιά ανάσα και σηκώθηκα για να ετοιμάσω τα πράγματα του Daniel.

Όλα ήταν έτοιμα. Η τσάντα με τα αναγκαία ήταν φτιαγμένη και το χαμηλό βουητό της μηχανής του καφέ φανέρωνε την προετοιμασία της παραγγελίας του Shannon. Σε μισή ώρα εκείνος θα ήταν εδώ και το μόνο που μου έλειπε ήταν να ρωτήσω τον Jared για τον ελεύθερο του χρόνο αυτό το απόγευμα. Ακόμα δεν ήμουν σίγουρη για αυτό, αλλά παρόλα αυτά, έπρεπε να ξεμπερδεύω. Ένα ελαφρύ χασμουρητό ξέφυγε από τα χείλη μου και τα δάχτυλα μου έψαξαν για το κινητό μου στην γωνία του καναπέ.

Σήμερα, σε δύο ώρες, κάνεις κάτι; - Ellie.

Και αποστολή.

Η ειδοποίηση ήρθε πιο γρήγορα από ότι την περίμενα.

Έχω λίγη δουλειά. Έχεις κάτι καλύτερο να προτείνεις; -J

Έμεινα για λίγο ακίνητη προσπαθώντας να σκεφτώ τις επόμενες λέξεις μου. Αυτό το μήνυμα μου 

έφερε τόσες αναμνήσεις από τον καιρό που ήμουν με τον Jared. Τον δικό μου Jared…

Θα ήθελες να έρθεις να κάνουμε αυτή την συζήτηση που λέγαμε; Θα είμαι μόνη σπίτι μου. Επιτέλους  –Ellie

Γιατί κάνω σαν δεκαπεντάχρονο;

Χαίρομαι που το αποφάσισες επιτέλους.

Τα λέμε σε μία ώρα, Ellie –J

Αναστέναξα απελπισμένα. Δεν ξέρω τι να κάνω! Είμαι σαν ένα έφηβο κοριτσάκι που ακόμα ασχολείται με τους έρωτες της. Όχι, είσαι μία υπεύθυνη ενήλικας, και πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς να εξαρτιέσαι από έναν άντρα. Δεν καθορίζει την ευτυχία σου ένας άντρας, είπα στον εαυτό μου. Μα αυτός είναι ο Ja- σταμάτα εσύ! Είναι φυσιολογικό να μιλάς με τον εαυτό σου; Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Τουλάχιστον δεν γίνετε δημόσια!

Έχω πανικοβληθεί! Κράτησα το κινητό μου δεν ήξερα τι να κάνω!

Το κουδούνι χτύπησε και μία πνιχτή κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και πήγα προς την πόρτα. Κοίταξα από το ματάκι. Ο Shannon!

Άνοιξα χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Έκανα ένα τεράστιο λάθος!» ξεστόμισα. Τα χέρια μου έκρυψαν τα χείλη μου για να μην μαρτυρήσουν παρά πάνω πληροφορίες που μπορεί να με έβαζαν σε δύσκολη θέση αργότερα. Πήγα προς την κουζίνα να του φέρω τον καφέ.

Μόλις γύρισα, εκείνος καθόταν στο σαλόνι. Τον κοίταξα απελπισμένα αναζητώντας κάτι που θα με βοηθούσε.

«Ellie, τι έχεις πάθει; Φέρεσαι πολύ περίεργα τελευταία.. Μήπως υπάρχει κάτι που.. θα ήθελες να μου πεις;» Τα μάτια του ήταν ανήσυχα, αλλά παράλληλα δεν ήθελε να παραβιάσει το προσωπικό μου χώρο. Πήρα μία βαθιά ανάσα.

«Θα έρθει από εδώ ο Jared. Μου έστειλε μήνυμα να πάω σπίτι του, αλλά δεν το θεώρησα σωστή ιδέα! Μετά όμως που φύγατε ήρθε, το βράδυ που κοιμόμουν και ήθελε να μιλήσουμε και εγώ ήθελα να τον δω, αποφάσισα να του πω να έρθει από εδώ να μιλήσουμε αλλά δεν είμαι σίγουρη και πιστεύω πως είναι από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου γιατί θα καταλήξουμε πάλι τσακωμένοι γιατί εγώ είμαι δειλή και φοβάμαι! Ορίστε το είπα, φοβάμαι! Δεν μπορώ να το κάνω αυτό Shannon! Έχει περάσει ένας χρόνος και παραπάνω από την τελευταία φορά.. Δε ξέρω τι να κάνω!» δάκρυα κάλυψαν τα μάτια μου εμποδίζοντας την όραση μου. Ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται τριγύρω μου.

«Όλα θα πάνε καλά, μικρή… Έλα ηρέμισε…» η φωνή του ήταν παρηγορητική.

«Βλέπεις γιατί δεν ήθελα να έρθω εδώ, Shannon; Έχω συναισθηματικά ξεσπάσματα λες και είμαι πάλι ένα έφηβο κοριτσάκι!» παραπονέθηκα.  

«Ηρέμισε, είπα!» είπε και με έσφιξε λίγο πιο πολύ.

«Καταλαβαίνω πως ήταν και δικό μου λάθος να σε φέρω πίσω… Και ζητώ συγνώμη! Αλλά…» δίστασε. Αλλά; Υπάρχει αλλά;

«Αλλά τι;» απαίτησα να μάθω.

«Συγνώμη, Εllie! Χίλια συγνώμη! Το ξέρεις πως δε θα έκανα κάτι ποτέ αν ήξερα πως θα σε πλήγωνα!» προσπάθησε να αλλάξει θέμα.

«Αλλά τι, Shannon;»  συνέχισα.

«Αλλά, είναι αδερφός μου.» μουρμούρισε.

Τραβήχτηκα απότομα από την αγκαλιά του. Ξαφνικά ένιωσα τόσο απροστάτευτη. Σκούπισα τα μάτια μου και θυμός με είχε κυριεύσει. 

«Αλλά είναι αδερφός σου; Το είχατε κανονισμένο όλο αυτό; Τόσο καιρό με κορόιδευες; Πόσα πράγματα του έχεις πει;» ήμουν έξαλλη. Οι φωνές μου μπορεί να ξεσήκωναν τον Daniel, και την πολυκατοικία, αλλά δε με ενδιέφερε σε εκείνη την φάση.

«Όπα, ηρέμισε. Τίποτα. Απλά μου ζήτησε να σε φέρω πίσω, ήθελε να σου μιλήσει και δεν είχα άλλη επιλογή. Είναι ο μικρός μου αδερφός Ellie…» προσπάθησε να με καθησυχάσει. Για κάποιο λόγο ηρέμισα. Ήθελε να με δει; Να μου μιλήσει;

«Τι να μου πει;» ρώτησα θυμωμένα με τον τόνο της φωνής μου καθαρά πιο χαμηλό.

«Αυτό δε το γνωρίζω.» είπε, «Αλλά για να  είμαι ειλικρινής, όταν έφυγες έτσι… Μας επηρέασες όλους. Κυρίως εκείνον. Δεν έβγαινε από το σπίτι για μερικές μέρες, και το μόνο που έκανε ήταν να δουλεύει. Μόλις τελείωσε η περιοδεία έφυγε για λίγο χρονικό διάστημα, πήγε στην άλλη άκρη του κόσμου. Τον ακολούθησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αποφάσισα πως το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να τον αφήσω και θα έβρισκε τον δρόμο του. Αλλά μετά από λίγο μου ζήτησε να σε δει. Ήξερα πως δεν ήταν και στην καλύτερη φάση της ζωής του, δεν είχα άλλη επιλογή. Ο μόνος τρόπος που τον έβλεπες ζωντανό ήταν η δουλειά του. Έδωσε σώμα και ψυχή σε αυτή όπως παλιά…

»Μπορώ να πω, πως από την μία χαιρόμουν γιατί όλο αυτό μου φαινόταν φυσιολογικό. Ο Jared να δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ. Το πρωί να ξυπνάει πρώτος και να βάζει τον καφέ να ετοιμαστεί γιατί θα έρθει κάποιος να κάνει κάτι. Ένα τραγούδι, ένα βίντεο, μία εικόνα… Όμως κάτι έλειπε… Μπορούσα να το νιώσω. Κάτι δεν ήταν το ίδιο.

»Πραγματικά  σου ζητάω συγνώμη Ellie που σε έβαλα εξ’αρχής σε αυτή την διαδικασία και δεν σε προετοίμασα καθόλου αλλά και πάλι. Είναι ο αδερφός μου και ήθελε να σε δει.»

Πρώτη φορά ίσως σε όλη μου την ζωή, άκουσα τον Shannon να μιλάει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και ειδικά για ένα τέτοιο θέμα. Για εμένα ο Shannon  Leto είναι ο καλύτερος μου φίλος. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, σχεδόν πάντα, ήταν ο μόνος που με στήριζε χωρίς να ζητάει ποτέ κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα. Απλά το έκανε. Πάντα ήταν δίπλα μου. Έχει δίκιο, είναι ο μικρός του αδερφός. Εγώ είμαι μία ξένη στην ουσία. ο Jared είναι η οικογένεια του, είναι ο συνεργάτης του και ο μεγαλύτερος του υποστηριχτής και τον αγαπάει όσο τίποτα άλλο. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Για τον Shannon, αφού δε θέλεις να παραδεχτείς πως το κάνεις επειδή είσαι απελπισμένη να τον δεις. Πες πως θα το κάνεις για τον Shannon.

Τα δάκρυα έτρεχαν πλέον αδιάκοπα από τα μάτια μου. Δε μπορούσα να σταματήσω. Τι έχω κάνει; Για πρώτη φορά μετά από ένα χρόνο μετάνιωσα για αυτό που έκανα.

«Συγνώμη.» είπα μέσα στου λυγμούς μου, «Δεν ήθελα να πληγώσω κανέναν, αλήθεια συγνώμη! Νόμιζα πως έκανα το σωστό…» με αγκάλιασε πάλι σφιχτά.

«Ει! Αυτά δεν χρειάζεται να τα πεις σε εμένα…» είπε τόσο σιγά που με δυσκολία άκουσα. Απομακρύνθηκα και το χέρι του τύλιξε το μπράτσο και με ανάγκασε να γυρίσω το σώμα μου. Με έστρεψε προς την πόρτα. Εκεί, ένας ψηλός άντρας με μακριά μαλλιά και καπέλο στεκόταν. Κοίταζε προς το πάτωμα και το καπέλο έκρυβε τα μάτια του.

«Jared!» αναφώνησα όσο πιο ενθουσιασμένα μπορούσα. Λες και έβλεπα έναν παλιόφιλο στο δρόμο. Η φωνή μου ήταν έτοιμη να σπάσει. Σκούπισα τα δάκρυα μου.

«Η-Ήρθες νωρίτερα;» ρώτησα και τον κοίταξα απορημένα «Ήρθε νωρίτερα;» έριξα ένα παραξενεμένο βλέμμα στον Shannon o οποίος ήταν έτοιμος να γελάσει.

«Ει, Ει!» ακούστηκε ο Jared προσπαθώντας να μας τραβήξει την προσοχή.

«Προς ενημέρωση σου. Δεν αργώ τόσο πολύ! Και ακόμα δεν είχα πολύ δουλειά.» με κοίταξε εκνευρισμένα. Σταμάτησα για μερικά δευτερόλεπτα και τον κοίταξα η έκφραση του ήταν τόσο αστεία. 

Ήταν ενοχλημένη αλλά ταυτόχρονα όχι. Γέλασα σιγά. Ίσως το άγχος, ίσως όλα αυτά τα 

συναισθήματα… να με είχαν τρελάνει.

«Πάω να φέρω τον Dani.» είπα στον Shannon.  «Θα ήθελες κάτι να πιεις; Θα φτιάξω τσάι για εμένα ίσως , να ήθελες και εσύ, δε ξέρω…» είπα αμήχανα προς τον Jared.

«Αν σου είναι εύκολο…» χαμογέλασα απλά και του έγνεψα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιο. Ο Daniel καθόταν κάτω στο πάτωμα και ζωγράφιζε σε ένα μπλογκ, ακανόνιστες μουτζούρες και γραμμές.

«Daniel, ήρθε ο Shannon.» του είπα και χαμογέλασα γλυκά. Με κοίταξε χαρούμενα. 

«Γιατί είσαι στενοχωλημένη νονά;» ρώτησε και τα μάτια του ήταν γεμάτα απορία.

«Η νονά δεν είναι στενοχωρημένη αγάπη μου» του απάντησα γρήγορα και τον σήκωσα στην αγκαλιά μου. Πήρα τα πράγματα του και του έδωσα το αρκουδάκι του, πριν μέσα στο καθιστικό που ήταν ο Jared και ο Shannon.

« Daniel, να σου γνωρίσω τον αδερφό του θείου Shannon. Αυτός είναι ο Jared…»

« Γεια σου, Daniel.» είπε ο Jared και του έδωσε το δάχτυλο του, εκείνος το έσφιξε ελαφρά.

«Γεια σουυ.» είπε ο Daniel και τον χαιρέτησε με ένα χαμόγελο.  «Ellie, έλεγε στη μαμά μου πως αγαπάει τον Zared. Και μετά νονά κλαίει. Εσύ είσαι o Zared; » Τα μάτια μου άνοιξαν ορθάνοιχτα. Πως γίνετε ο μικρός να θυμάται αυτό συγκεκριμένα από όλες τις συζητήσεις που είχα με την μάνα του; Γέλασα αμήχανα.

«Εμ, αυτό ήταν αρκετά παλιά. Απορώ πως το θυμάται» είπα και γέλασα.

«Την απάντηση την ξέρει η νονά σου Daniel. Όχι εγώ.» απάντησε και με κοίταξε. Ένιωθα το βλέμμα του να καίει το δέρμα μου.

«Να πάρει η οργή» μουρμούρισε ο Shannon.

«Τι έγινε πάλι;» τον είδα να βγάζει το κινητό του από την τσέπη του.

«Κέρδισες.» είπε λακωνικά.  «Εκατό δολάρια σοβαρά; Όχι Tomo. Το ξεχνάς αυτό» είπε θυμωμένα. 

«Τι θέλει να πει πως μου τα έλεγες εσύ; Δε καταλαβαίνω… Το ήξερες;;; Πώς στο καλό- Η Vicky! Ει, αυτό είναι κλεψιά ξέρεις. Άκυρο λοιπόν, θα τα πούμε από κοντά.» και με αυτό έκλεισε το τηλέφωνο.

«Τι στο διάολο ήταν αυτό;» ρώτησα.

«Θα σου εξηγήσω μετά. Έλα Daniel!» απάντησε και πήρε τον Daniel και την τσάντα από τα χέρια μου. Μόλις εξαφανίστηκε από την πόρτα η αμηχανία με κάλυψε. Δεν ήξερα τι να κάνω.

«Πάω να φτιάξω αυτό το τσάι.» είπα και χαμογέλασα, «Θα ήθελες να έρθεις… Να μου κάνεις λίγη παρέα ή κάτι τέτοιο;» τον ρώτησα. Απέφευγα τον κοιτάξω στα μάτια. Μου ήταν τόσο δύσκολο.

Προχώρησα αμήχανα προς την κουζίνα.

Άρχισα να ετοιμάζω το τσάι. Η πλάτη μου ήταν γυρισμένη προς εκείνον.

«Λοιπόν… Πως είσαι;» τον άκουσα να λέει.

«Ήρεμα. Μένω με μία φίλη μου. Το παιδί είναι δικό της. Εμμ, η δουλειά που έχω τώρα είναι καλή, αλλά δε συγκρίνετε με αυτή που είχα εδώ.. Τα χρήματα καλά.» του απάντησα. Καθόταν στη καρέκλα δίπλα από το τραπέζι εκεί που καθόταν πάντα όταν τρώγαμε πρωινό στο σπίτι μου. Χαμογέλασα. Τόσο μακρινές αναμνήσεις. Πήγα και κάθισα ακριβώς δίπλα του, όπως παλιά…

«Δεν εννοώ αυτό.»

«Τι θέλεις να μάθεις;» χαμογέλασα γλυκά. Ένιωθα τόσο καλά να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί του. Ένιωθα πάλι ασφάλεια.

«Όσα έχω χάσει;» χαμογέλασε και εκείνος. Τα χείλη του ήταν έμοιαζαν τόσο απαλά… Συγκεντρώσου!

«Για να σκεφτώ… Είσαι σίγουρος πως μπορείς να τα αντέξεις όλα;» χαμογέλασα απολογητικά. Η έκφραση του άλλαξε. Έγινε πιο σκληρή. Πιο πληγωμένη.

«Νομίζω πως ναι…» το χαμόγελο του πλέον ήταν πιο πονεμένο. Τα μάτια του μαρτυρούσαν πως δεν ήθελε να ακούσει.

«Εντάξει λοιπόν. Μπόρεσα να ξεπεράσω το πρόβλημα μου με το αλκοόλ. Δεν έχω πιει καθόλου εδώ και ένα χρόνο περίπου; Δουλεύω όλη μέρα και το απόγευμα προσέχω τον Daniel. Α! Και άνοιξα μπλογκ.  Έχει πλάκα δε το περίμενα. Καταλαβαίνω τώρα πως και εσύ ανανεώνεις το δικό σου συνέχεια. Εσύ; Για πες μου τι έχω χάσει από την συναρπαστική ζωή του Jared Leto;» Γέλασα. Ήταν τόσο αληθινό καθόλου αμήχανο. Για πρώτη φορά το κοίταξα στα μάτια μετά από αρκετό καιρό. Φαινόταν ικανοποιημένος. Σκέφτηκε για λίγο πριν μιλήσει.

«Πραγματικά χαίρομαι που κατάφερες να λύσεις το πρόβλημα σου.» Θεέ μου, μοιάζει με κουτάβι. Σηκώθηκα και του γύρισα πάλι πλάτη για να ετοιμάσω το τσάι.  «Εγώ… Νομίζω ότι ο Shannon σου έδωσε μία λεπτομερή περιγραφή της ζωής μου.» όλοι μου οι μυς πάγωσαν

«Πόση ώρα ήσουν εκεί;»

«Αρκετή..»

«Μάλιστα..»

«Υπήρχε κάτι που δεν ήθελες να ακούσω; Ζητώ συγνώμη…» του έδωσα το φλιτζάνι χωρίς να μιλήσω πήρα το δικό μου και πήγα στο σαλόνι. Βολεύτηκα στον καναπέ και μετά από λίγο με ακολούθησε. Κάθισε δίπλα μου.

«Τώρα θέλεις να μου πεις γιατί έφυγες;» η ερώτηση ήταν ξαφνική. Ήπια μία γουλιά και ο λαιμός μου ζεστάθηκε.

«Γιατί φοβήθηκα.» απάντησα ειλικρινά χωρίς να τον κοιτάω.

«Τι; Εμένα; Μήπως έκανα κάτι εγώ;»

«Όχι. Δεν έχω κανένα απόλυτος παράπονο από εσένα.. Απλά. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο Jared. Όλη μου την ζωή απλά το απέφευγα. Και ξαφνικά, δέθηκα πολύ γρήγορα χωρίς να το περιμένω. Όταν θα τελείωνε όλο αυτό όμως; Θα με σκότωνε. Το τελείωσα εγώ, πριν το κάνεις εσύ. Και ίσως να ήταν λάθος. Δε ξέρω. Αλλά, έκανα αυτό που ένιωθα.» κοίταγα το τσάι μου. Οι λέξεις σχηματίστηκαν με δυσκολία, δεν έβγαζαν τόσο πολύ νόημα.

«Και γιατί σου ήταν τόσο δύσκολο να μου ζητήσεις λίγο χρόνο; Ellie, χωρίζαμε και ήμασταν ξανά μαζί σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να σε τρομάξει κάτι που δεν είναι σταθερό.» μου είπε. Υπήρχε κατανόηση στην φωνή του. «Φταίω και εγώ. Ίσως να σε πίεσα εκεί που δεν έπρεπε και στο τέλος απλά ξέσπασες.» συνέχισε.  «Αλλά θα έπρεπε να μου μιλήσεις. Να μου έλεγες κάτι.»

«Έχεις δίκιο, αλλά δεν είναι εύκολο Jared!»

«Ούτε για εμένα ήταν εύκολο το μόνο πράγμα που να βρω από εσένα ήταν ένα γράμμα και μία φωτογραφεία. Ενώ ήμασταν καλά. Έφυγες και πήρες πάρα πολλά μαζί σου. Ένιωσα πως εγώ δεν είχα λόγο σε τίποτα τελικά μέσα στην σχέση μας.»

«Ήμασταν ξανά μαζί. Δεν μπορούσα να το δεχθώ και έφυγα. Που είναι το πρόβλημα δε μπορώ να καταλάβω.» ήμουν θυμωμένη.

«Γιατί μία ανθρώπινη σχέση δεν είναι μονόπλευρη. Ήταν όλα όσα προσπαθούσα να σου προσφέρω να τα πέταξες. Έχεις πει πράγματα… έχεις κάνει πράγματα… που αν ήταν κάποια άλλη απλά θα την είχα παρατήσει από την πρώτη στιγμή.» τα μάτια του έλαμπαν από θυμό.

«Ωραία λοιπόν, γιατί δεν το έκανες;» απάντησα και σχεδόν φώναξα. Ακόμα δεν τον κοίταζα.

«Για αυτόν ακριβώς τον λόγο που εσύ δε με κοιτάς πλέον. Γιατί ήθελα να το ρισκάρω, ήθελα να είμαι μαζί σου και να είσαι ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήξερα πως δεν ήσουν κάποια τυχαία και άξιζε-» σταμάτησε απότομα. «Γιατί ακόμα νιώθω έτσι, δε ήθελα να μην μπορώ να σε κοιτάω. Θέλω να είμαι μαζί σου. Ακούγετε παιδιάστικο αλλά σημαίνεις πολλά για εμένα Ellie.» και τότε τα μάτια μας συναντήθηκαν. Ένιωσα να αιχμαλωτίζομαι, ανίκανη να κάνω κάτι.

«Τι εννοείς;»

«Εννοώ πως μου λείπεις. Και μισώ αυτή την κατάσταση που έχεις βάλει και τους δυο μας.» άφησα το τσάι στο τραπεζάκι. Έμεινα σιωπηλή για μερικά λεπτά.

«Ένα πράγμα έχω μάθει μέχρι στιγμής. Πως οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες δεν υπάρχουν, ειδικά στην εποχή μας. Οι σχέσεις των ανθρώπων καταστρέφονται και αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο που μιλάμε. Μπορεί σήμερα εγώ να είμαι καλά με εσένα αλλά αύριο τι με εμποδίζει να πιστέψω πως δεν θα με αφήσεις όπως σε άφησα εγώ; Δε σε εμποδίζει τίποτα να κάνεις κάτι τέτοιο. Οπότε γιατί να το διακινδυνέψω εξ’ αρχής! Πες μου!» το σώμα μου έτρεμε και προσπαθούσα απελπισμένα να διώξω τα δάκρυα που είχαν εμφανιστεί στα μάτια μου για ακόμα μία φορά. Δεν τον κοίταξα. Ο τόνος μου απαιτητικός, αναζητούσα εξηγήσεις ελπίζοντας να μπορέσει να μου απαντήσει.

Κρεμόμουν από τις επόμενες του λέξεις. Ήξερα πως υπήρχαν δύο εκδοχές. Η μία ήταν να μας ξαναδώσει ζωή, η άλλη να μας σκοτώσει. Πλέον ήταν στους δικούς του ώμους αυτό το βάρος και για κάποιο λόγο χάρηκα που το ξεφορτώθηκα.

Φόβος και ανακούφιση με είχαν κυριέψει.

Ο Jared έμεινε σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα.

«Γιατί σ’ αγαπάω. Για αυτό.» ο τόνος του ήρεμος και η φωνή του γεμάτη σιγουριά. Το βλέμμα μου συνάντησε τα δικά του καταγάλανα μάτια. 

«Συγνώμη. Συγνώμη για όλα!» σχεδόν φώναξα ανίκανη να συγκρατήσω τους λυγμούς μου. Τα δάκρυα μου έκαιγαν τα μάτια μου. Μετά από τόσο καιρό με τύλιξε στην αγκαλιά του. Ένιωσα τα χέρια του σφιχτά γύρω μου. Ήμουν επιτέλους σπίτι.

Τα δάχτυλα του άγγιξαν απαλά το πιγούνι μου και σήκωσαν το βλέμμα μου ώστε να συναντήσω τους δικούς του μπλε ωκεανούς.

«Σ’ αγαπάω.» μουρμούρισα και τα μάτια μου ταξίδευαν στο πρόσωπο του ξαναζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις μου. Τόσο όμορφος. Τα χείλη μας ενώθηκαν σε μία τελευταία υπόσχεση. Μία τελευταία προσπάθεια να ζήσουμε τις στιγμές που χάσαμε. Ήμουν πάλι ευτυχισμένη. 

Κεφάλαιο 3ο: In the middle of the night.

Για αρχή, να ευχαριστήσω και πάλι όσους το διαβάζουν ακόμα αυτό το fanfic. Διέγραψα το προηγούμενο κεφάλαιο επειδή ήταν αισχρό και δεν ήξερα πως να το συνεχίσω. Οπότε καταλήξαμε εδώ. Και με αυτό θα σας ευχαριστήσω και ελπίζω να σας αρέσει! Αν μπορείτε αφήστε μου reviews με ιδέες και γνώμες! Ευχαριστώ και πάλι που το διαβάζετε! Καλή ανάγνωση! 

In the middle of the night

Μέρα 2η

Πολλές φορές, η ζωή γίνετε πιο δύσκολη όταν σε κυνηγάει το παρελθόν. Προσπαθείς να μείνεις προσκολλημένος στο παρόν και να μην επιστρέψεις σε παλιές συνήθειες, μην αφήσεις του δαίμονες να καταλάβουν πάλι την ζωή σου. Προσπαθείς τόσο σκληρά αλλά όλα ήταν μάταια.

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στον Jared. Δεν το επιτρέπω αυτό στον εαυτό μου. Αν και για να είμαστε ειλικρινής, ούτε εκείνος θα με ήθελε πίσω. Είμαι τόσο σίγουρη για αυτό. Αλλά το μήνυμα του με προβλημάτισε. Πως γίνετε μετά από όλα αυτά να θέλει να με δει. Πως γίνετε μετά από όσα του έκανα, εκείνος να θέλει έτσι απλά να με ξαναβάλει στην ζωή του;

Οι πληγές μου είναι ακόμα ανοιχτές. Δεν μπορώ να τον αφήσω να ρίξει αλάτι σε αυτές. Το νιώθω πως δεν θα μου βγει σε καλό. Η ανάγκη μου λοιπόν να γράψω έγινε πιο έντονη από ποτέ. Δε μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό. Ειδικά στον Shannon. Θα με βρίσει.

Έτσι αποφάσισα να μην πάω.

Δεν θέλω να πιέσω την τύχη μου.. Οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες πλέον, όπως και εγώ..

Δεν είμαι η Ellie που ήμουν χθες. Ούτε η Εllie που θα είμαι αύριο.

Με αυτές τις λέξεις έκλεισα την οθόνη του υπολογιστή μου προσεκτικά αφού αποθήκευσα το έγγραφο.

Δεν θα τον συναντούσα. Η γνώμη μου ήταν καθοριστική. Ίσως για πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα χρόνια να κατάφερα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, δε θα το καταστρέψω τόσο εύκολα για έναν άντρα.. Αυτός ο άντρας είναι ο Jared ανόητη..  Ακούστηκε αυτή η ενοχλητική μικρή φωνή στο μυαλό μου. Δεν είναι δυνατόν να αγνοείς τα συναισθήματα σου τόσο απλά, αλλά εγώ το είχα καταφέρει! Και έτσι σκόπευα να συνεχίσω. 

Θα αφήσω για αρχή την ζωή μου ως έχει και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.

Προχώρησα προς το δωμάτιο του Dan. Η ώρα ήταν περασμένη  10 και είχε πέσει για ύπνο. Κοιμόταν τόσο γαλήνια στο κρεβάτι μου. Ο Shannon ήταν στο σαλόνι με τον Tomo και με περίμεναν για να δούμε ταινία. Δυστυχώς η Vicky δε θα μπορούσε να έρθει. Έπρεπε να προσέχει την μικρή, αν και απογοητεύτηκα, καταλαβαίνω.

Σκέπασα καλύτερα το μικρό ταραξία και βγήκα από το δωμάτιο. Ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στα χείλη μου. Αυτό το παιδί.. Ίσως και να ήταν το αγαπημένο μου πλάσμα στον πλανήτη.

«Ellie! Έλα επιτέλους! Τελειώνει το popcorn!» ακούστηκε ο Tomo.

«Ευχαριστώ πολύ που δεν μου κρατήσατε! Θα έρθει και το φαγητό σε λίγο..» είπα εκνευρισμένα και γέλασα. Ένιωθα τόσο ανάλαφρα αν και κάτι έλειπε ακόμα…

«Shannon, μπορείς να μου δώσεις το λιωμένο τυρί;» τον κοίταξα όσο πιο αθώα μπορούσα. Τα μάτια μου γουρλωμένα. Εκείνος με κοίταξε καχύποπτα.

«Εγώ τι θα κερδίσω;» με ρώτησε.

«Την αιώνια ευγνωμοσύνη μου» του απάντησα με νάζι.

«Δελεαστικό. Αλλά όχι αρκετά καλό. Κάτι που να μην έχω El!» μου είπε πειραχτικά.

«Καλά.. Θα σου δώσω από το κοτόπουλο μου μόλις έρθει το φαγητό..» είπα ηττημένη. «Αν και δεν φταίω εγώ αν εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις!» παραπονέθηκα.

«Δεν είναι δίκαιο, θέλω και εγώ κοτόπουλο!» γκρίνιαξε ο Tomo.

«Ξέχασε το!» πετάχτηκα από την θέση μου. Τα μάτια του ήταν τόσο αθώα, γεμάτα ζεστασιά. Δεν το πιστεύω πως αυτοί οι δύο με χειραγωγούσαν έτσι..

«Καλά..» μουρμούρισα θυμωμένη και κάθισα στην θέση μου, ο Shannon με τον Tomo έκαναν bro-fist και μου έδωσε το τυρί.

Βούτηξα τα νάτσος μου μέσα στο τυρί πριν πατήσω την ταινία να αρχίσει.

Ένας μικρός χτύπος στην πόρτα με ξύπνησε. Τι ώρα ήταν; Κοίταξα το ρολόι, 4 το πρωί; Τι στο διάολο; Ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα; Σηκώθηκα γρήγορα τρίβοντας το πρόσωπο μου από την νύστα και έσυρα τα πόδια μου μέχρι την πόρτα. Κοίταξα από το ματάκι. Άντρας, ψιλός, μακριά μαλλιά πιασμένα σε μία χαμηλή αλογοουρά . Δε μπορούσα να δω το πρόσωπο του ήταν γυρισμένος από την άλλη.   Έβαλα τον σύρτη στην πόρτα η οποία άνοιξε όσο της επέτρεπε η χρυσή αλυσίδα.

«Παρακαλώ;»

«Ellie.»  H φωνή του ήταν γνώριμη, αλλά μέσα στην κούραση μου με δυσκολία κράταγα τα μάτια μου ανοιχτά. «Θέλω να μιλήσουμε.» ακούστηκε.

Έκλεισα την πόρτα με μία κίνηση και έβγαλα το σύρτη. Ένιωθα πως ο εγκέφαλος μου ξύπνησε και άρχισε να λειτουργεί ξανά. Με την μόνη διαφορά πως είχα πανικοβληθεί. Άνοιξα την πόρτα απότομα, σαν ένα εμπόδιο που ήθελα να βγει από την μέση για να τον δω.

«Jared;» η φωνή μου ήταν ξαφνιασμένη. Πραγματικά ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα. 

«Θέλω να μιλήσουμε» επανέλαβε.

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.» του είπα ήρεμα προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

«Ellie, δε θα έρθει ποτέ η κατάλληλη στιγμή.»

Ξεφύσηξα.  Έκανα στην άκρη ώστε να περάσει. Με αργές κινήσεις μπήκε μέσα και κοίταξε το σπίτι εξεταστικά.

«Έχεις είκοσι λεπτά» μίλησα πιο σιγά αυτή την φορά, δεν ήθελα να ξυπνήσω τον Daniel. Δεν απάντησε.

Περάσαμε στο καθιστικό και τον είδα να κάθετε απλά στον καναπέ. Κάθισα δίπλα του όσο μου επέτρεπε ο καναπές και έριξα το κεφάλι μου προς τα πίσω ανήξερη για το τι να κάνω.  Το μυαλό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί.

«Αλήθεια είναι λάθος στιγμή να μιλήσουμε Jared.»

«Αν ερχόσουν στο σπίτι μου όταν σου είπα δεν θα γινόταν αυτό…» μπορούσα να διακρίνω τον εκνευρισμό του..

«Δεν μπορούσα να έρθω, δεν το καταλαβαίνεις;»

«Μπορούσες να ενημερώσεις!» μίλησε πιο δυνατά από ό,τι έπρεπε.

«Ήταν αργά» δεν αναφερόμουν στην ώρα. Ήταν αργά να ενημερώσω, ή να πάω εκεί, ή να ξαναμπώ 

στην ζωή του. Είχε μάθει να ζει χωρίς εμένα.

«Εσύ το επέλεξες και αυτό! Για ακόμα μία φορά! Όχι εγώ. Πότε είχα λόγο εγώ σε αυτή την σχέση;»

«Όταν με άφησες να φύγω!» σχεδόν φώναξα. Ένας ήχος ακούστηκε από το δωμάτιο. Να πάρει η οργή.. Ο Dani.

«Νομίζω πως πρέπει να φύγεις. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή που θα είμαι μόνη μου.»  μίλησα χαμηλά αλλά μπορούσες να νιώσεις την ένταση και τον θυμό μου.

«Συγνώμη, δεν ήξερα πως έχεις παρέα» η ειρωνεία και ο πόνος είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του.

«Δεν είναι αυτό που νομί-»

«Ellie;» ο Daniel εμφανίστηκε στην πόρτα τρίβοντας το αριστερό του ματάκι και με το δεξί κρατούσε ένα αρκουδάκι που του το είχε φέρει ο Shannon.

«Πήγαινε για ύπνο Daniel, θα έρθω σε λίγο. Πρέπει να πάω στην πόρτα τον κύριο» του είπα και έδειξα τον Jared που τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα από την έκπληξη.

«Εντάσει. Νινίτα κύριε.» είπε και χαιρέτησε τον Jared γλυκά.

«Καληνύχτα Daniel» η φωνή του έγινε πιο ήρεμη και του χαμογέλασε. Είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που τον είδα να χαμογελάει.

«Δικός σου είναι;» ήταν το πρώτο πράγμα που με ρώτησε μόλις ο Dani δεν φαινόταν πουθενά. Αυτή την φορά η φωνή του ήταν πιο ήρεμη.

«Όχι, θα τα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή Jared, σε παρακαλώ..»

«Εντάξει..» ήταν τα τελευταία του λόγια πριν χαθεί στο σκοτάδι. Ο μόνος ήχος που ακούστηκε ήταν ο ελαφρύς γδούπος της πόρτας να κλείνει. 

Kεφάλαιο 2ο: I Learned That From The Pizzaman.

Σημείωμα συγγραφέα: Λοιπόν, λοιπόν. Αυτό το κεφάλαιο είναι προς τιμήν του 8ου κύκλου της σειράς supernatural. Και επειδή στο επόμενο επεισόδιο θα δω το αγγελούδι μου. 

Αφιερωμένο στην Σαββίνα, γιατί αυτή ήρθε με την αρχική ιδέα εγώ απλά το έγραψα :P Assbutt.

i learned that from the pizzaman.  

Μέρα 1η. 

Το σπίτι ήταν επιτέλους καθαρό, μετά από τόσο καιρό μπορούσα ακόμα να δω τα στοιχεία που το έκαναν δικό μου. Μου έλειπε αυτό το μέρος. Το ξύλινο πάτωμα. Τα ζεστά χρώματα στους τοίχους. Δήλωνε ένα κομμάτι από τον εαυτό μου.

Η μυρωδιά από τριαντάφυλλα και πορτοκάλι ήταν έντονα στην ατμόσφαιρα. Ο Daniel είχε βγει με τον Shannon οπότε είχα την ευκαιρία να μείνω λίγο μόνη μου. Να οργανώσω το μυαλό μου και να βάλω σε μία τάξη τα συναισθήματα μου. Το τελευταίο ήταν σχεδόν αδύνατο, για αυτό συνέχισα να τα αγνοώ. Προσπαθούσα τόσο σκληρά να μην πάρω το πρώτο ταξί που θα βρω και να μην βρεθώ στην πόρτα του. Ήταν δύσκολο..

Να θυμίσω στον εαυτό μου να κρατήσω μούτρα στον Shannon για αυτό.. Μου είχε λείψει να μένω μόνη μου.. Να μην έχω ευθύνες για κανέναν. Όχι, ότι είχα πρόβλημα με τον Daniel.. Άλλα όταν δεν έχεις γευτεί την εργένικη ζωή αρκετά.. Απλά σου μένει ένα παράπονο στην καρδιά. Μία επιθυμία.

Το κουδούνι χτύπησε, πριν προλάβω να αντιδράσω απαντούσα στο κάλεσμα του.

H πόρτα άνοιξε. Το θέαμα που αντίκρισα μπορώ να πω πως ήταν... απροσδόκητο.

Τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα και μπορούσα να καταλάβω πως η έκφραση μου ήταν μπερδεμένη αν όχι τρομοκρατημένη.

Φορούσε μία μακρυά μπεζ καπαρντίνα  κάπου την είχα ξαναδεί, η μπλε του γραβάτα ήταν δεμένη ανάποδα. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει, όπως τον είχα δει και τελευταία φορά σε μία πρόσφατη συνέντευξη, περιποιημένα σε μία μικρή χαμηλή αλογοουρά.

Τα μεγάλα γαλάζια του μάτια είχαν σκουρύνει. Ήξερα τόσο καλά αυτό το βλέμμα. Αλλά και πάλι, κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Τι θέλεις εσύ εδώ;" ρώτησα έκπληκτα. Το παρουσιαστικό του μόνο τον Jared δεν θύμιζε. Δεν μου απάντησε. Κρατούσε ένα κουτί πίτσας (;) και το έτεινε προς το μέρος μου.

"Η πίτσα που παρήγγειλες  μουρμούρησε και η φωνή του ήταν βραχνή. Χαμογέλασε λίγο πριν κάνει ένα βασανιστικά αργά βήμα προς το μέρος μου. Άφησε το κουτί στο τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα.

Τα δάχτυλα του σκέπασαν το στόμα μου και με έσπρωξε πίσω στον τοίχο κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Τα μάτια του κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου. Μεγάλα παιδικά μάτια, έφερναν αναμνήσεις που ευχόμουν να ξεχάσω και να ξαναζήσω.

"Δεν έχουμε πολύ χρόνο " είπε προηδοποιητικά.

Προσπάθησα να μιλήσω αλλά τα χείλη μου ήταν σφραγισμένα κυριολεκτικά. Το χέρι του κατέβηκε σιγά σιγά στο λαιμό μου κάνοντας με να αναρυγίσω και το πρόσωπο του ήρθε πιο κοντά στο δικό.

Για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησα να αναπνέω πριν τα δόντια του γδαρθούν ελαφρά στην ευαίσθητη σάρκα του λαιμού μου.

 " Jared.. τι στο διάολο;" η φωνή μου έτρεμε.

 Μπορούσα να νιώσω την δροσερή του αναπνοή να γαργαλάει το δέρμα μου καθώς τα χείλη του ταξίδευαν πάνω μου με προορισμό τα χείλη μου. Ήταν όλα τόσο μπερδεμένα. Χάθηκα στο φιλί μας.

Κάθε άγγιγμα του τρέλαινε τις αισθήσεις μου.. Το χέρι του κατέβηκε στο στήθος μου. Το πίεσε ελαφρά και ένα ελαφρό βογγητό ξέφυγε από τα χείλη μου. Η αναπνοή μου άρχισε να αυξάνει ρυθμούς μαζί με την καρδιά μου. Μπορούσα να την ακούσω να χτυπάει δυνατά. Το σώμα μου αντιδρούσε και παραδινόταν σε κάθε του κίνηση.

Χωρίς να σκεφτώ έσπρωξα την καπαρντίνα του, η οποία με έναν ελαφρό γδούπο έπεσε στο ξύλινο πάτωμα. Τα δάχτυλα μου, τρεμάμενα, προσπαθούσαν να λύσουν την γραβάτα του.
Με βοήθησε να τον ξεντύσω αφαιρώντας το λευκό του πουκάμισο. Ύστερα τα χέρια του με γρήγορες κινήσεις με απάλλαξαν από την μπλούζα μου. Όλα γινόταν τόσο γρήγορα. Δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να πάρω τον έλεγχο του σώματος μου για λίγα λεπτά.

"Jared, σταμάτα." απαίτησα.Με αγνόησε και το κεφάλι του κατέβηκε πιο χαμηλά φυλακίζοντας στα χείλη του μία από τις θηλές μου. Αναστέναξα ακόμα μία φορά. Ένας ήχος επιθυμία και πόθου. Με την λίγη θέληση που μου είχε απομείνει τον έσπρωξα ελαφρά.

"Ellie, τι κάνεις;" είπε και ένα εκνευρισμένο χαμόγελο αποτυπώθηκε στα χείλη του.

"Εσύ τι κάνεις; Δεν μπορείς να μπαίνεις μέσα-" δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρόταση μου, το στόμα του βρέθηκε πάλι στον λαιμό μου αφήνοντας υγρά φιλιά πάλι, αποσυντόνίζοντας κάθε μου σκέψη.

Πριν το καταλάβω εγώ η ίδια άρχισα να προσπαθώ να αφαιρέσω και τα τελευταία μας ρούχα. Ήθελα να νιώσω κάθε εκατοστό του δέρματος του πάνω στο δικό μου. Ήθελα να γίνουμε πάλι ένα.

"Jared" αναστέναξα ελαφρά. Άφησα τον εαυτό μου ελέυθερό. Τα πόδια μου τυλίχτηκαν γύρω από την μέση του, ένιωθα τον ερεθισμό του πάνω στην είσοδο μου, απλά με τρέλενε. Τράβηξα το πρόσωπο του προς το δικό μου αναζητώντας τα χείλη του. Τα χείλη μας ενώθηκαν, αυτό το φιλί ήταν τόσο διαφορετικό από τα προηγούμενα που είχαμε ανταλλάξει. Ήταν γλυκό μέχρι που ένιωσα την γλώσσα του να εισχωρεί μέσα στο στόμα μου σχεδόν βίαια, αχόρταγα. Απομακρύνθηκα για μία τελευταία φορά και τα μάτια μου χάθηκαν μέσα στους μπλε του ωκαιανούς.

"Κάνε με δική σου." ψιθήρισα και ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

 Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και πανικόβλητη κοίταξα τριγύρω μου.. 

Κάποιος χτυπούσε επίμονα το κουδούνι της πόρτας.Ο ήχος μου τρυπούσε τα αφτιά. 

Το βλέμμα μου έπεσε στην τηλεόραση και είδα τους γνωστούς χαρακτήρες να τσακώνονται για ασήμαντα θέματα. 

"Καταραμένο supernatural" μουρμούρισα πριν σηκωθώ από τον καναπέ. 

Η αναπνοή μου ήταν γρήγορη και το πρόσωπο μου αναψοκοκκινισμένο  Τι είχε γίνει; Ονειρευόσουν, ανόητη. Άκουσα μία φωνή να μου απαντάει. 

Προχώρησα σχεδόν τρέχοντας προς τη πόρτα, αλλά κάτι με διέκοψε. Πάλι. Ο ήχος του blackberry μου. Ένα μήνυμα. Η Lorena θα ήταν. Το αγνόησα και συνέχισα την πορεία μου προς την πόρτα. 

O Shannon με έναν ενθουσιασμένο Daniel, μπήκαν γρήγορα μέσα. Τα χαμόγελα τους, φώτιζαν το πρόσωπο τους κάνοντας με να χαμογελάσω και εγώ. 

"Πώς τα πέρασαν τα αγόρια;" ρώτησα παιχνιδιάρικα. 

"Ωλαία!!" απάντησε ο Dani και σχεδόν χοροπηδούσε από την χαρά του. 

"Χαίρομαι." είπα ευχαριστημένα και κοίταξα τον Shannon. 

Το πρόσωπο του έλαμπε από χαρά. Του έκλεισα το μάτι και πήγα μέσα στην κουζίνα για να τους ετοιμάσω φαγητό. Κάθισαν μέσα στο σαλόνι ο Daniel άρπαξε την μπάλα του και την πέταγε παιχνιδιάρικα δεξιά και αριστερά. Γέλασα σιγά. 

Άρπαξα το κινητό μου από την τσέπη μου με σκοπό να ενημερώσω την Lorena. Όταν είδα πάλι το μήνυμα. Τα χέρια μου αδιάφορα πάτησαν την επιλογή της εμφάνισης. 

 Συνάντησε με σε δύο ώρες σπίτι μου. Επί την ευκαιρία. Καλώς ήρθες πίσω, Ellie. -JL

Κεφάλαιο 3ο.

Κεφάλαιο 3ο

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό μου. Ήταν η πρώτη μέρα που θα έβλεπα τον Shannon από τότε που χωρίσαμε και όλα ήταν τόσο.. περίεργα.
Ήπια ακόμα μία γουλιά από το τσάι μου. Ο Dave ο μπάρμαν ήρθε προς το μέρος μου. Καθόμουν μόνη μου για αρκετή ώρα. Είχα πάει νωρίτερα από τους άλλους για να προετοιμάσω τον εαυτό μου.

"Claire; Σε πειράζει αν καθίσω για λίγο μαζί σου; Έχω διάλειμμα τώρα.." χαμογέλασε αχνά. Του ανταπέδωσα με προσπάθεια το χαμόγελο και έτεινα το χέρι μου προς την κενή καρέκλα απέναντι μου.
Είχε περάσει μία βδομάδα που είχαμε χωρίσει. Παρ' όλα αυτά μου έστελνε όσο πιο συχνά μπορούσε κάνα μήνυμα, το οποίο έκανε την κατάσταση πιο δύσκολη..

"Πώς είσαι;" με ρώτησε. Μπορεί να μην κάναμε παρέα αλλά ήξερε ότι μόλις είχα χωρίσει. Τον κοίταξα θλιμμένα και χαμογέλασα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Καλά, εσύ; Πώς πάνε οι δουλειές;" τον ρώτησα ευγενικά.

"Μία χαρά! Ευχαριστώ τον Θεό, όλα καλά πηγαίνουν. Αλλά δεν φαίνεσαι τόσο καλά όσο λες.." μπορούσα να δω την ανησυχία στο βλέμμα του. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τον ενδιέφερε.

"Dave, είμαι καλά. Ευχαριστώ για τον ενδιαφέρον σου." φυσικά και δεν είμαι καλά! Κανένας όμως δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γιατί χάνεις τον χρόνο σου; Κοίταξα αλλού αποφεύγοντας το βλέμμα του. Τα καστανά του μάτια με κοιτούσαν με κατανόηση. Έσπρωξε ένα χαρτάκι προς το μέρος μου. Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του. Ένιωθα ότι μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου να δει ότι πονούσα.
"Αν χρειαστείς κάτι, ακόμα και κάποιον να μιλήσεις, πάρε με τηλέφωνο. Θα είμαι εκεί." είπε και χαμογέλασε. Σηκώθηκε αργά και πήγε πάλι στο πόστο του. Κράτησα το χαρτάκι στα δάχτυλα μου και κοίταξα το νούμερο και μετά τον Dave. Χαμογέλασα για το πόσο ευγενικός ήταν μαζί μου και έβαλα το χαρτάκι με τον αριθμό του στο πορτοφόλι μου.

Δεν τον είδα. Τόση ώρα στεκόταν μερικά μέτρα μακριά μας και με παρατηρούσε. Ένιωσα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά καθώς τα μάτια μου κοίταξαν ντροπαλά προς το μέρος του. Φορούσε όπως πάντα ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά που κάλυπταν τα καστανοπράσινα μάτια του. Τα χείλη του ήταν μία ευθεία γραμμή. Δεν μπορούσα αποκρυπτογραφήσω την έκφραση του. Ήρθε και κάθισε εκεί που πριν λίγο ήταν ο Dave. Ένιωσα τόσο άβολα. Ήταν η πρώτη μας συνάντηση μετά τον χωρισμό μας.. Φυσικό και να νιώθω άβολα.

Ήταν τόσο περίεργο να νιώθω άβολα με τον Shannon... 

"Γεια.." είπα αμήχανα. Κούνησε απλά το κεφάλι του χωρίς να πει τίποτα και κάθισε.

"Αποφάσισες να βγεις από την σπηλιά σου;" προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα. Δεν είπα τίποτα. Χαμογέλασα και κοίταξα το φλιτζάνι με το τσάι μου μπροστά.

"Πως είσαι;" ρώτησα. Ήξερε ότι δεν ζητούσα να μάθω τα νέα του. Ήθελα να μάθω αν νιώθει όπως εγώ..

"Καλά. Θα μπορούσα να πω." είπε αδιάφορα. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Πριν μία βδομάδα ήμασταν μαζί και τώρα αντιδρούσε σαν να μην έγινε τίποτα.

"Χαίρομαι" είπα ενοχλημένα και κοίταξα πάλι προς τον Dave. Εκείνος μου χαμογέλασε και του ανταπέδωσα το χαμόγελο, αυτή την φορά ήταν πιο αληθινό από το προηγούμενο.

"Claire, μπορώ να σου κάνω μία ξεκάθαρη ερώτηση;" μου πέταξε ξαφνικά ο Shannon. Γύρισα το βλέμμα μου ξανά προς το μέρος του. Είχε βγάλει τα γυαλιά. Θα μπορούσα να πω ότι το θέαμα μου έκοψε κυριολεκτικά την ανάσα. Έγνεψα καταφατικά μαγεμένη από το βλέμμα του. Έδειχνε ενοχλημένος και εκνευρισμένος..;

"Τι τρέχει με εσένα και τον Dave;" ο τόνος του ήταν απαιτητικός. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο.. Τον κοίταξα ξαφνιασμένα. Δεν πιστεύω να σοβαρολογούσε.

"Θέλω μία απάντηση." συνέχισε όταν έβλεπε πως δεν του μιλούσα. Γέλασα ελαφρά και ήπια μια γουλιά από το τσάι μου.

"Shannon, ειλικρινά, είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα συζητούσα την ερωτική μου ζωή, μαζί του." του απάντησα και μέχρι και εγώ ένιωσα άσχημα για τον τόνο μου. Η ειρωνεία ήταν πιο έντονη από όσο ήθελα.

"Κάνε ό,τι θέλεις." είπε. Τώρα μπορούσα να δω τον θυμό καθαρά στα μάτια του. Ζηλεύει; Ο Shannon δεν ζήλευε όταν ήμασταν μαζί! Εκνευρίστηκα για το πόσο εγωιστής μπορεί να ήταν, αλλά κράτησα το στόμα μου κλειστό αποφασίζοντας να μην του μιλήσω.  Όλα αυτά τα λόγια που ήθελα να του πω. Να του πως είναι γελοίος με το να παιδιαρίζει γιατί ήταν δική του επιλογή, πως δεν μπορεί να εκνευρίζεται μαζί μου γιατί μίλησα σε κάποιον άλλο άντρα και πως είναι ένας ηλίθιος με το να πιστεύει ότι μπορεί να μου αρέσει κάποιος άλλος. Να του πω ότι τον θέλω πίσω. Θέλω να είμαστε πάλι μαζί.

Ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ και να τον αγκαλιάσω. Να τυλίξει και εκείνος τα χέρια του τριγύρω μου και να με φιλήσει. Να διώξω τον εκνευρισμό από τα μάτια του. Να του πω ότι ακόμα και αν δεν είμαστε μαζί είμαι ακόμα δική του.. Αλλά ήξερα ότι όλα αυτά θα γινόντουσαν πραγματικότητα μόνο μέσα στο μυαλό μου.

Flashback

6 μήνες πριν. 

Η αναπνοή μου ήταν γρήγορη, έμπλεξε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά μου, δάγκωσε ελαφρά τον ώμο μου, καθώς τελείωνε μέσα μου. Αναστέναξα ελαφρά και έπεσα δίπλα του στο κρεβάτι. Προσπάθησα να επαναφέρω την αναπνοή μου στο κανονικό. Ένιωθα ήρεμη για πρώτη φορά στην ζωή μου. Μπορούσα να νιώσω την γαλήνη και την ευτυχία να καίνε τα σωθικά μου, με έναν πόνο ευχάριστης. Το ξέρω ότι δεν ήταν τίποτα για εκείνον, μόνο σεξ, δίχως συναισθήματα. Για εμένα όμως. Το ένιωθα ότι δεν κάναμε απλά σεξ. Το ένιωθα ότι δεν ήταν μια ωμή ερωτική επαφή δίχως τίποτα να υπάρχει μεταξύ μας. Το ήξερα..

Γύρισε το σώμα του προς το μέρος μου και με κοίταξε. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου προσπαθώντας να εμποδίσω ένα χαμόγελο ευχαρίστησης να αποτυπωθεί στα χείλη μου. Απέτυχα.

"Γιατί χαμογελάς;" ρώτησε, ένιωσα ένα απαλό χάδι στον ώμο μου, στο σημείο που πιο πριν είχε δαγκώσει. Μπορεί να έμενε σημάδι αλλά δεν με ενδιέφερε.

"Είναι κακό να χαμογελάω;" γύρισα και εγώ το σώμα μου προ το μέρος του και τον κοίταξα στα μάτια.

"Όχι, μου αρέσει το χαμόγελο σου." είπε, με κοιτούσε στα μάτια και μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει πάλι δυνατά. Ευτυχώς ήμουν αναψοκοκκινισμένη από πριν και δεν φαινόταν η διαφορά με τώρα. Ένιωθα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά.

"Ό,τι πεις." μουρμούρισα και το χαμηλό μου γέλιο κάλυψε την ησυχία.

"Shannon. Πρέπει να μιλήσουμε." τα μάτια μου έπεσαν πάλι πάνω του. Είχα σοβαρέψει αλλά εκείνος είχε ένα πονηρό χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του. Αυτό θα ήταν δύσκολο..

"Ακούω." είπε απλά.

"Κοίτα, πρέπει να σταματήσει όλο αυτό. Έχουν περάσει σχεδόν δύο βδομάδες..."

"Θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε.." να το πάλι! Τον κοίταξα όσο πιο σοβαρά μπορούσα. Είχαν περάσει δύο βδομάδες από τότε που όλο αυτό ξεκίνησε.
Ερχόταν σπίτι μου τα βράδια, ή πήγαινα εγώ. Σχεδόν κάθε μέρα. Όποτε προσπαθούσαμε να το λύσουμε και να κάνουμε αυτή την "συζήτηση" καταλήγαμε πάλι να ξεκινάμε αυτό κάναμε στην αρχή. Σεξ. 

"Σοβαρά τώρα. Τι συμβαίνει εδώ πέρα;" τον ρώτησα. Το πρόσωπο του ήρθε πιο κοντά στο δικό μου. Ένιωθα την αναπνοή μου να κόβετε. Τα μάτια του κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου.

"Εσύ τι θέλεις να συμβαίνει;" και εκεί ήταν που τον φίλησα. Είχα δύο καλούς λόγους που έκοψα εγώ αυτή την συζήτηση.
Ο πρώτος ήταν πως, θα κατέληγα να εκφράζω τα συναισθήματα μου, πράγμα που θα τον τρόμαζε..
Και ο δεύτερος, ήταν υπερβολικά κοντά στο πρόσωπο μου. Μου αποσπούσε την προσοχή.. Τα χείλη του όταν κινούνταν μαζί καθώς μιλούσε. Καθόλου εύκολο να μείνω συγκεντρωμένη.

Βρέθηκε από πάνω μου και έτσι επιστρέψαμε στην προηγούμενη δραστηριότητα μας... 

Τέλος Flashback. 

Τώρα. 

"Claire;" δύο δάχτυλα χτύπησαν μπροστά στα μάτια μου. Ο ήχος του σταμάτησε την ονειροπόληση μου, φέρνοντας με απότομα στο παρόν.

"Ναι;" ρώτησα γρήγορα και αμήχανα προσπαθώντας να οργανώσω το μυαλό μου.

"Έχουμε έρθει εδώ και δέκα λεπτά και δεν μας έχεις πάρει πρέφα." άκουσα την φωνή του Tomo.

"Συγνώμη." είπα ντροπαλά και κοίταξα κάτω. Ένιωθα το πρόσωπο μου να έχει πάρει φωτιά.

"Τι σκεφτόσουν;" σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τα γαλάζια μάτια του Jared γεμάτα απορία. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στον Shannon που και αυτός με παρατηρούσε. Κοίταξα αμέσως αλλού.

"Την δουλειά.. Θα μας έδιναν καινούριο θέμα και προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα γράψω." απάντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Λες ψέματα." αυτός που μίλησε ήταν ο Shannon. Που να πάρει η οργή. Γιατί το έκανε αυτό; Κοίταξα τον Dave στο μπαρ και χαμογέλασα. Δεν ήθελα να καρφωθώ και ο Dave ήταν η μόνη μου δικαιολογία. Με το χαμόγελο στα χείλη μου αποτυπωμένο κοίταξα πάλι τον Shannon.

"Την δουλειά. Εντάξει;" είπα. Δεν είχα καταλάβει γιατί του φερόμουν έτσι σήμερα. Απλά μου έβγαινε τόσο αυθόρμητα. Δεν ήθελα να τον κοντράρω, για κάποιο λόγο το έκανα.
Δεν μου απάντησε. Το βλέμμα μου χάθηκε μέσα στο δικό του για μερικά δευτερόλεπτα πριν κοιτάξω πάλι τα δάχτυλα μου ντροπαλά.

Ήταν απογοητευμένος. Το έβλεπα στο πρόσωπο του. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Που να πάρει η οργή.. Έπρεπε να τον ξεπεράσω.


Τα λεπτά και οι ώρες πέρασαν και ένιωθα όλο το σώμα μου κουρασμένο. Ήμασταν οι τελευταίοι στο κατάστημα. Ο Dave είχε ήδη αρχίζει να μαζεύει. Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να πίνουν και να διασκεδάζουν. Τώρα συζητούσαν για ένα βίντεο στο διαδίκτυο.

Παρατηρούσα τον Dave καθώς μάζευε. Δεν είχα άποψη πάνω στο θέμα και ένιωθα τόσο κουρασμένη ακόμα και για να μιλήσω. Αναστέναξα βαριεστημένα και άρχιζα να μαζεύω την τσάντα μου. Ήταν αργά και έπρεπε να φύγω, εξάλλου δεν είχα κάτι άλλο να πω.

"Καληνύχτα" μουρμούρισα με ένα κουρασμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.

Σηκώθηκα αργά.

"Φεύγεις;" ρώτησε η Vicky.

"Ναι, είναι αργά. Ήταν μία δύσκολη μέρα και θέλω να κοιμηθώ." είπα σιγά. Χαμογέλασε και χαιρέτησα ακόμα μία φορά πριν σταθώ στα πόδια μου.

"Θα σε επιστρέψω εγώ." άκουσα μία μπάσα φωνή να λέει. Το βλέμμα μου συνάντησε του Shannon, για μια στιγμή ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται.

"Είμαι εντάξει." απάντησα.

"Claire.." επέμεινε.

"Shannon, είμαι εντάξει." είπα απότομα και γύρισα να φύγω. Δεν κοίταξα πίσω μου καθώς τα πόδια μου κινήθηκαν γρήγορα. Βρέθηκα στην άκρη του πεζοδρομίου ζητώντας ένα ταξί. Για κάποιο λόγο ένιωθα υγρασία στα μάτια μου αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε. Το ταξί σταμάτησε και άνοιξα την πόρτα.

Πήγα να την κλείσω, αλλά ένα δυνατό χέρι την σταμάτησε απότομα.